Fjallinu fylgt eftir inná meginhluta Esjunnar og uppá Hábungu 916m. en hluti hópsins sneyddi hjá henni enda vorum við þar líka fyrir 2 vikum.  (ofvirkt lið maður)


Þá var haldið niður í fínu færi framhjá Þverfellshorni, uppa á Kerhólakbam og niður Kambshorn, vesturhrygg Blikdals um Smáþúfur að vigtarplani. Urðu þetta samtals 24,2km á 8,5klst.  Fínn dagur það.

Með í för voru Íris, Kjartan, Roar, Gylfi, Rósa, Þorbjörg og Linda Rut
Meira af þessari göngu í máli og myndum hér.  Myndband væntanlegt mjög bráðlega af þessari æðislegu göngu í súperfæri og veðri.

1. maí 2009 Kröfuganga....
Ganga með 7 toppförum á 944 m. tind Baulu í Borgarfirði. Fórum upp hrikalega grýttar hlíðar Baulu eftir þægilegum sköflum þar til við náðum í snjó og klaka.  Þar þurfti að setja broddana undir en sumir notuðu létta brodda sem var á mörkunum að duga eins og aðstæður voru.
 

Gengum á broddum og náðum á 3 tímum á toppinn í "brúnalogni".  Síðasti parturinn strembinn sökum snjóhengju og þurfti að gæta ýtrustu varúðar þar.  Á toppnum vorum við í hálftíma og nutum lífsins en sjaldan svona aðstæður á háum fjallatindum.  Horfuðm yfir sveitasetrið hennar Soffíu og athuguðum mögulega niðurgönguleið fyrir sumarferð.  Hópurinn þó sammála um að hentugra væri að ganga Bauluna í þessu færi frekar en auðu eins og á sumri.  Bara of stórgrýtt.


Mættir voru Bára,Helgi,Örn,Soffía,Ingi,Hildur,Gylfi

Tókum góða 2,5 tíma í stórgrýtta niðurleiðina en það var ekki mikið fljótara en uppgangan. Frábær ganga í fínasta veðri með toppfólki að vanda.  Nánar í máli og myndum hér  og ágætis video 92 mb hér.

Ferð Toppfara á Hvannadalshnúk 15-17. maí
Jæja loksins komið að stóru ferðinni og var hist kl.09 í Ártúnsbrekkunni þar sem hluti hópsins var mættur til að taka smá forskot á sæluna og ætlaði að ganga Fjaðrarárgljúfur á leið í Skaftafell.  Restin ætlaði að hitta okkur fyrir kvöldmat á Hótel Skaftafelli þar sem við gistum.

Fjaðraárgljúfur
Eftir ís á leiðinni var stoppað rétt áður en að Klaustri kom við gljúfur kallað Fjaðraárgljúfur en það er vinsælt að ganga eftir því ofan við og skoða.  Við ákváðum að ganga eftir því ofaní og fylgja að upptökum um það bil 2 kílómetra.



Klettarnir verða allt að 100 metra háir inn af gljúfrinu og blasa tignarlega yfir okkur.  Auðvitað þurfti að vaða ána í gljúfrinu margoft og þurfi að passa sig að renna ekki á hálum steininum enda straumurinn sums staðar nokkuð strerkur.


Ekki var þó um neina stórhættu að ræða og ættu þessi leið að vera við flestra færi sé ekki mjög mikið í ánni.  Við hjálpuðumst auðvitað að og héldumst oft hönd í hönd.



Frábær ganga og gott til að brjóta upp annars stíft gönguplan hópsins á fjöll og fjallatinda.  Fleiri myndir hér og 152 mb video hér.

Hnúkurinn
Vegna óhagstæðrar vindaspár var ákveðið að leggja af stað aðeins fyrr eða kl. 03 um nóttina í stað kl. 05.  Ljóst var strax við skoðun á spánni að það leit ekki vel út með vind uppi á jöklinum.  Það var þrátt fyrir afskaplega gott skyggni og heiðskýrt veður yfir öllu landinu. Það var því ákv. að strax eftir kvöldmat og stuttan fund að allir ættu að skutla sér í bólið um kl. 21.  Sjálfur ekki alveg á því svefnróli og því lítið um svefn hjá mér einnig sem spennan fyrir ferðinni hefur haft sitt að segja.  Eftir hafragraut, brauðmeti og drykk í morgunmat var ég eins tilbúin og ég gat fyrir ferðina, búin að ganga á fjölda fjalla síðustu vikur og mánuði.



Við lögðum af stað frá Virkisjökli um kl. 03:30 en þá var orðið nokkuð bjart enda nær íslenska sumarnóttin hámarki snemma.  Það sást vel til jökulsins þrátt fyrir smá skýjahulu öðru hvoru yfir hnúkinn sjálfann. 



Þegar að jöklinum var komið eftir smá sandbleytu og eyrar var farið í brodda en það var minniháttar brölt uppá hann. Þar var hægt að taka af sér broddana aftur og við tók ganga í ægifögum fjallasal upp Virkisjökul.



Á leiðinni mætti manni skemmtileg sýn því jöklamús er smásteinn með mosa allan hringin og mjög sjaldgæf var þar í smá magni.  Einnig drundi tvisvar í logni næturinnar þegar jökullinn hreyfði sig enda falljökull og mikið afl á ferð.  Var það mjög tilkomumikið.
Það tók síðan smátíma að finna rétta leið fram af skriðjöklinum efst því leiðii er að jafnaði ekki farinn lengur og er leið upp Sandsfellsleið farin í 95% tilvika í dag (algjörlega ágiskun útí loftið...).


Fyrir hop jökulsins var þessi leið sú algengasta og sparaði þá allt að tvo klukkutíma.  Sú var ekki raunin núna og heyrði ég að búið væri að tapa þeim sparnaði með breytingum sem orðið hafa á síðustu árum.



Við þokuðumst áfram upp með Rauðakamb á hægri hönd og all hrikalega flotta íshamra allt í kring.  Þegar í snjóinn var komið þyngdist færið mjög því brjóta þurfti harða skel í snjónum og svo var mjúkt undir.  Reyndi það mikið á fremstu menn og leiðsögumennina okkar.

Mjög brattar brekkur voru alla leið upp að svokölluðum Kaffikletti en þangað upp vorum við allan tíman í yndislegu veðri og sólin faldi sig á bakvið háa tindana og skýldi okkur fyrir hita og sólbráð.

Rétt fyrir kl. 08 eftir 4,5 klst. göngu komum við að Kaffikletti og tókum góða pásu og bættum á orkuforðann.  Ég var með 2 lítra vatnspoka með powerade og drakk af honum jafnóðum upp en bætti á mig Kakói á þarna og borðaði grófa samloku og smá kex.  Leið bara súper vel og ánægður með stöðuna hingað til



Skipt var í 3 línur en við vorum 20 Toppfarar og einn fjallaleiðsögumaður fyrir hverri línu.  Ég fór aftast í línu hjá Jóni Gauta með Guðbrand fyrir framan mig.  Þá var haldið á stað og var núna snjórinn skárri, þ.e. ekki þurfti að berjast í hverju skrefi en í staðinn varð hann harðari og því ofar sem við fórum því hálla var.  Sjá mynd hér að neðan. 



Einnig byrjaði núna að blása hressilega svo við áttum erfiðara með að fóta okkur og endaði með því að við fórum í brodda og settum upp skíðagleraugu og ég fór í skelina.  Kl. að verða 10 ákv. Siggi að snúa við enda með slæman krampa í fætinum og fylgdi Ingi bróður hans honum niður.  Til að tryggja öryggi þeirra fylgdu Brynjar fjallaleiðsögumaður og Guðjón þeim þó niður að Kaffikletti og náðu okkur svo við Dyrhamrar en þá vorum við búin að hamast í sömu brekkunni í stífum mótvindi í ca. 2klst.



Hann er æðislega flottur Dyrhamarinn með Hvannadalshrygginn til vinstri.  Eiginlega var ekki annað hægt en að vera dofallinn yfir útsýninu og hrikaleika náttúrunnar á þessum stað þrátt fyrir rokið.  Sjá má það aðeins betur á meðfylgjandi myndasyrpu og video.
Sjálfur byrjaði þó að örla hér á vandamáli sem átti eftir að verða mjög mikið fyrir sjálfan mig, nefnilega þróttleysi sem virtist koma alveg aftan að mér enda búin að vera mjög hress framan af.



Uppúr kl. 13 vorum við komin eins hátt og ég komst í þessari ferð sem er rétt um 2000 metra, þá var veðrið orðið mjög hvasst og fleiri á því einnig að hærra yrði ekki komist.  Auðvitað voru flestir Toppfara harðir í að reyna hvað sem væri óháð aðstæðum og þegar ljóst var að ekki færu allir upp færðum við okkur til í línum og ég hélt af stað niður á sléttuna undir Hvannadalshnúk ásamt Viðari fjallaleiðsögumanni, Helgu, Hildi, Guðbrandi og Halldóru.

Þrátt fyrir að þarna hafi blasað í hnúkinn gegnum skafrenninginn voru samt amk 1,5 klst.í toppinn miðað við veðrið þó einungis 100 metra hækkun væri þá eftir.  Eins illa og mér leið á þessu augnabliki laust þeirri hugmynd samt uppí huga mér að reyna við það.  Eins gott að það varð ekki úr og ca. 10-20 mínútum síðar þegar við höfðum lækkað okkur niður fyrir sprungusvæðið undir hnúknum og vorum að taka af okkur broddana sáum við restina af toppförum koma til baka en þau höfðu þá einnig fengið nóg og fararstjórinn ákveðið að lengra yrði ekki farið.  Við þessa smá hækkun hafði bæst meira í vindinn og þau fengu hreinlega klakaskothríð á móti sér.

Auðvitað gríðarleg vonbrigði fyrir þá sem voru hér annað árið í röð að reyna við tindinn en þau höfðu hækkað sig um 40 metrum hærra og áttu bara 60 metra hækkun á tindinn.  Í ljós kom eftirá að þarna undir hnúknum mældust um 35metrar á sekúndu stuttu áður þannig að segja má að þarna hafi ekki verið hundi út sigandi.

Jæja, niðurleiðin...hmmmmm...
Eins ofsalega ánægður ég var með þessa flottu leið upp Virkisjökulinn og að Dyrhamri þá var ég jafn skelfilega illa haldinn á leiðinni niður og var hún mér í alla staði fáranleg upplifun.  Hvort það var lélegt úthald, næringarleysi, þreyta eða skyndiveikindi eða ristillinn hjá mér þá missti ég gjörsamlega allan kraft.  Ég hékk aftan í Guðbrandi og Viðar sem fór fyrir línunni eftir sléttunni með vindinn sem betur fer á ská í bakið eða í bakið þegar á Sandfellið kom.  Þurfti ég mörgum sinnum að stoppa og leggjast niður og hvíla mig í 1-2  mínútur áður en ég gat haldið áfram.  Þar svimaði mig og átti erfitt með að einbeita mér og þurfti að berjast fyrir hverju skrefi.

Var þarna samt búin að drekka 2,7 lítra af vökva og var dælt í mig orkugeli og kók, sem ég veit ekki hvort höfðu önnur áhrif en þau að ég fékk líka svakalega í magann og langaði að æla að auki.  Svona var þetta meira og minna niður og þakka ég Viðari fjalalleiðsögumanni fyrir að hafa pínt mig niður þá leið sem við þurftum að vera í línu, þ.e. niður af jöklinum.  Margar hugsanir flugu í gegnum  hugann og ein var sú hversu lengi björgunarsveitirnar væru að komast frá Hnappavöllum að mér ef ég myndi bara líða útaf.  Ég sá að það væri ekki gott að þurfa að bíða eftir því og harkaði því af mér.  Þá var ég einnig búin að ákveða það að ég "hataði snjó" en það er kannski fullstert tekið til orða svona eftir á........

Það var hífandi rok alveg niður í 1000 metra og því hvergi skjól að fá.  Um síðir voru seinni línurnar búnar að ná mér og tók þá Jón Gauti pokann af mér og Simmi og Guðjón með honum héldu á honum niður og kannski fleiri til.

Ég hélt að kannski myndi orkan koma ný því við vorum bara að ganga aflíðandi niður en svo var ekki og leiddi Ingi mig síðustu metrana inná hótel herbergi að ganga sjö.  Hafði þá gengið 24 km á tæpum 15 og hálfum klukkutíma.

Niður Sandfellið fékk góða hjálp frá félögum og vinum í Toppförum sem studdu mig, reyndu að fá mig til að drekka og gáfu mér minn tíma til að komast niður og var ég um klukkustund síðar niður en fyrsti maður sem reyndar flýtti sér vegna mikils hausverks og vanlíðan.  Það voru m.a. Helga, Halldóra, Kristín og Hildur sem hjúkruðu mér, en einnig Roar og svo kom Björgvin fjallaleiðsögumaður síðastur.

Ekki vantaði tilgátur um hvað hefði ollið þessu veikindum hjá mér en ég lagði mig í 3 tíma niðri á hóteli og var svo orðin nokkuð góður en þá með um 38°hita sem var horfin morgunin eftir.  Náði að smakka afmælisköku Toppfara seint um kvöldið en fór samt fljótt í rúmið.

Svona var það þennan dag en á heildina lýt ég á ferðina sem einstaka upplifun og mjög sáttur við daginn þrátt fyrir sögulegar ófarir mínar.  Ég þakka auðvitað ferðafélögum mínum fyrir hugulsemina og þá aðstoð sem ég fékk frá þeim.  Sérstaklega Hjölla, Hildi og Guðbrandi sem ég "teikaði" í línunni uppá jöklinum.....

Annars er þá bara að skipuleggja næstu ferð á hnúkinn og vittu til ég verð með...
Hér eru myndir og svo 250 mb video

Einnig má sjá myndböndin á facebook en þá þarf ekki að downloda þeim fyrst.

Jæja, vildi nú segja nokkur orð um ferð okkar Toppfara á Skessuhorn síðasta laugardag marsmánaðar.  Örlagarík var ferðin en komum að því síðar.  Búið var að fresta ferðinni einu sinni vegna veðurs og gat nú brugðið til beggja vona eins og gengur með þessa ferðir.  Enda þegar keyrt var í átt að Skarðsheiðinni var frekar dimmt yfir og hvasst á láglendi.

Við vorum komin af stað um klukkan 8:30 frá Skarðheiðarvegi en vegna lítils snjós niðri þá keyrðum við 1km inn eftir honum.  Auðvitað byrjuðum við á því lækka okkur og töpuðum þessari litlu hækkun sem bílarnir fóru.  Skemmtilegt gil milli Sauðahryggs og Sauðadals varð á vegi okkar og tók smá tíma að finna steina til að tipla á yfir.
Veðrið var yndislegt og ætlaður vindur lét ekki á sér kræla og við fækkuðum fötum.  Sáum vel yfir Skessuhorn sem er sannarlega einn flottasti tindur landsins ásýndar.
Þegar ofar dró jókst snjómagnið og förin urðu dýpri en samt ósköp þægileg göngu.  Þegar við vorum gott sem undir Skessuhorni byrjaði að hvessa og voru ágætis strengir á köflum.  Þegar við bættist snjófjúk síðar voru snjógleraugun tekin upp.  Væsti nú ekki um mann þrátt fyrir mikin vind þ.e. þangað til móða byrjaði að herja á mig.  Rándýr snjógleraugu fyrir hjálma, en stóðu sig ekki sem best þar og fengu að fjúka ofan í poka aðeins ofar.
Þegar hér var komið og við vorum komin í 600m hæð og sunnan megin samsíða Kötlum var snjórinn orðin verulegur á köflum. Tók fararstjórinn okkar þá fyrsta snjóflóðaprófílinn til að tryggja að leiðin væri örugg.  Það var í lagi og við þrömmuðum áfram rúman kílómetra undir Skessuhorninu án þess að hækka okkur enda vorum við á leið að uppgönguleiðinni.
Vindin lægði þar verulega og varð mun hægara um vik enda án gleraugna.  Einhvers staðar þar var annar snjóflóðaprófíll tekinn og benti hann til þess að gæta yrði varúðar og var það gert.  Einnig var farið í mannbrodda og ísexin tekin til brúks.  Fararstjórinn rifjaði upp viðbrögð við falli og héldum við áfram.
Svo var byrjað að hækka sig og var skyggnið upp frekar lítið þó sæist í klettanippur efst undir hryggnum.  Við gengum ansi bratt hér og fórum beint upp í fínni halarófu.
Í rúmlega 800 metra hæð fórum við upp smá klettahrygg.  Þar bætti verulega í vindinn og fórum við þar aðeins varlegar en áður enda klaki undir fót þó broddanir virkuðu traustir.  Í tæpum 900m hinkruðum við aðeins á meðan fararstjórinn fór á undan og skoðaði möguleika um uppgöngu.  Var tekin ákvörðun um að fara uppá hrygginn sem liggur á Skessuhorn en ekki alla leið á hornið enda mjög hvasst á leiðinni eftir hryggnum.

Það var stutt leið og við héldum hópinn þétt uppá hrygginn þar sem hinum megin var þverhnípt og mátti sjá nokkur hundruð metra þar niður í næstum lóðréttu falli.  Einnig sáum við Skessuhornið er við horfðum eftir hryggnum í rúmlega 500m fjarlægð en það varð að bíða betri tíma.  Eftir örstutt stopp og myndatökur héldum við niður og var reynt að halda hópinn eins og hægt var.
Eins og komið hefur fram í fjölmiðlum varð óhapp á leiðinni niður og vorum við rétt búin að lækka okkur um 40-60 metra þegar vinkona okkar missir fótana og rennur fram fyrir sig á klettaskör nokkrum metrum neðar.  Þar sem við vorum í næstum 45°halla var hraðinn mikill og hafði hún engin tök að setja öxina fyrir sig og rak höfuð í klettana og rúllaði svo niður brekkuna fyrir neðan.  Ekki fá nokkur orð því lýst hvað fór fram í huga mínum á meðan þessu stóð og næstu mínútur á eftir en ljóst er að tímin stóð kyrr og svo leið hann afskaplega hægt.......
Held að ég sjálfur þrátt fyrir töluverða reynslu af notkun ísaxar og brodda í fjölda ferða hefði ekki náð að stoppa mig áður en að klettunum kom.  Það varð því mikið slys að höfuðið skyldi fara þar á undan því ég er nokkuð viss um að hefði hún skoppað yfir og niður þessa 2 metra sem voru þar fyrir neðan í mjúkan snjó hefði hún náð að stöðva sig.  En þarna rúllaði hún niður án þess að geta nokkuð að gert enda í roti um 150 metra áfram í miklum bratta eða rúmlega 80 metra lækkun.
Það var mikið lán að við höfum frábæran og reyndan fararstjóra sem tók fór í loftköstum á eftir henni niður og náði fram fyrir hana og stöðvaði.  Lán var líka að fyrir neðan klettana var snjóbrekka en ekki ís eða harðfenni og hægði það á henni því annars hefði getað farið ver en ekki var langt í mun hærri kletta fyrir neðan.
Það sem á eftir kom endaði í 8 tíma björgunaraðgerð þar sem að komu fjöldi björgunarsveita með allan tiltækan útbúnað og mannskap.  Við lítill gönguhópur 800 metra hæð gátum lítið annað gert en að halda hita á vinkonu okkar og tryggja skjól fyrir hana.  Ekki var hægt að færa hana niður því við vissum ekki um hvaða áverka hún hafði og var því allt kapp lagt á að byggja skjól fyrir hana og klæða hana í öll þau aukaföt sem við höfðum og meira að segja bakpoka o.fl.   Mikil lukka var að 4 snjóskóflur voru með í ferðinni.
Fararstjórinn okkar stjórnaði sem herforingi og hélt okkur öllum að verki en við skiptumst á að moka snjó, halda hita á henni með líkömum okkar og svo sinna öðru eins og að næra okkur. 
Það var ekkert fát á fólki og var unnið skipulega og lítill skjólveggur varð á nokkrum tímum að ágætis snjóskýli en þess var þörf enda byrjað að hvessa og snjókoma jókst þegar leið á daginn.  Til merkis um það þá fennti bakpoka, stafi og annað fljótt í kaf og ljóst að aðstæður breyttust fljótt í brekkunum og juku á ýmsa hættu s.s. snjóflóð.  Það var mikið lán að allir voru mjög vel búnir og gátu því haldið út þann tíma sem við biðum eftir hjálp í 800metra hæð og vorum við öll með hitabrúsa og næringu.  Auðvitað skalf maður aðeins eftir að liggja í snjónum að hita vinkonu okkar en því var kippt í liðin með smá mokstri eða flutningi snjóköggla.  Það hjálpaði líka að með tímanum þá virtist hún koma betur til rænu þó hún væri í "móki" á köflum.
Það leið langur tími þar til fyrstu björgunarmenn komu að eða 5 klukkustundir og þó að í upphafi hafi tíminn liðið hægt þá var það allt í einu staðreynd að klukkan var orðið sjö þegar björgunarmenn með börur komu á staðinn.  Við vorum auðvitað hæstánægð að nokkra "T"rausta kappa úr HSSR fyrsta á staðinn enda þekkti ég til þeirra og svo komu þeir hverjir á fætum öðrum og beittu ýmsum brögðum til að koma útbúnaði upp.


Þrusuðu vélsleðum hátt upp eftir hlíðunum og þegar þeir stoppuðu á hvolfi eða ekki var haldið áfram með sjúkrabúnað til okkar, m.a. félagi minn úr HSG.  Þökk sé þeim öllum og öllum sem að björguninni komu sem og starfsfólki Landspítalans Fossvogi.
Þegar við vorum búin að flækjast fyrir björgunarmönnum í um klukkustund héldum við niður en aðra leið heldur en við komum upp.  Haldið var beint niður hlíðina í átt að vélseðamönnum björgunarsveitanna sem fluttu okkur að snjóbíl Björgunarsveitinnar Ok.  Þar biðum við í rúman hálftíma, fengum samlokur, gúmmísnuð, sviðasultu og fleiru frá rausnarlegu björgunarfólki.  Síðan flutti snjóbíllinn okkur inná Skarðsheiðarveg þar sem björgunarsveitarbílar fluttu okkur að okkar bílum.

Þar mættu okkur fulltrúar Íslenskra fjallaleiðsögumanna sem færðu okkur kakó og með því, meira að segja smá koníaki út í fyrir þá sem ekki keyrðu.  Kakóið kom frá sveitabæ í nágrenninu og þökkum við það enda um ekta súkkulaði að ræða.  Það var mikill léttir að sjá stuttu síðar þyrlu Landhelgisgæslunar fljúga yfir en þá vissum við að vinkona okkar fengi flugferð í bæinn en þyrfti ekki að skrölta með öðrum farartækjum niður ójöfnur og hóla Skarðsheiðarinnar.
Auðvitað gæti ég farið mun nánar ofan í öll mál hérna en læt þessa stuttu frásögn duga sem mína upplifuna af ferðinni sem getur nú farið í reynslubanka okkar og farsæl á þann veg að vinkona okkar er á góðum batavegi og mun fyrr en síðar snúa til fjalla á ný.

Bæði eru síðunni minni myndir hér af ferðinni og 10 mínútna langt video en þar sjást að vísu ekki myndir af slysstað en það bíður betri tíma.

Hefðbundin þriðjudagsæfing Toppfara var að þessu sinni í erfiðari kantinum sökum mikils vinds og kulda.  Gengið var frá Búhömrum inn Glúfurdal vestan í Esjunni.  Eftir nokkurhundruð metra upp gljúfrið var haldið upp klettana í sæmilegu brölti en samt greinilegum slóða uppá fyrsta og brattasta hrygginn.  Verulega hvassa var þar með norð austan strekkingi og hafði maður lítil tök á að njóta útsýnisins sem blasti öðru hverju við aðlalega til vesturs þar sem sólin skein.  Á Kerhólakamb sást hins vegar ekkert enda Esjan með þykk ský yfir sér þegar þarna var komið,  Þrátt fyrir vindin var færið undir fót gott, ekki of mikill snjór og passlega hart, en þarna getur verið mikil drulla í vætutíð.
Eftir að hafa þokast upp eftir hlíðinn með frekar mörgum en stuttum spottum fór nú að nálgast og höfðu þá tveir úr hópnum ákveðið að snúa við, enda aðstæður ekki sem bestar.  Síðstu 200 metrana var komin mikill snjór og reyndum við eftir megni að skera í hlíðarnar og inní snjóinn þar sem brattast var svo þeir sem á eftir kæmu gætu fótað sig.
Þegar við komum uppá brún var svo 4-600 m kafli að hæsta punkti en á leiðinni þangað tóku veðurguðirnir skyndlega uppá því að feikja burtu þokunni og skrúfa fyrir vindinn.
Launin óviðjananlegt útsýni og frábært að ver á toppnum.  Auðvitað með góðu fólki og eftir nokkrar myndir héldum við í rólegheitum niður aftur, renndum okkur smá mesta brattann og þegar niður var komið var komið myrkur.


Sjá fleiri myndir hér 

Video af göngunni